Midden Amerika: check!

Oi!
Zoals de meesten van jullie wel wisten vloog ik op 15 februari van Panama City naar Sao Paulo om vervolgens met de bus af te reizen naar het zinderende Rio de Janeiroooo speciaal voor HET carnavalspektakel. Wat was dat fantastisch!! Hier ben ik samen met mijn vriendinnetjes Kim en Tessa, die hier de komende maanden blijven werken..Helaas komt aan alles een eind, maar ik ben momenteel nog steeds in Rio. Later hier meer over, want ik wil jullie eigenlijk eerst nog vertellen wat ik voor bijzondere tijd heb meegemaakt backpackend door Nicaragua, Costa Rica en Panama.

Begin januari kwam ik al liftend aan bij de drukke grens van Honduras met Nicaragua (overal waar je keek grote vrachtwagens en dat net buiten een dorpje wat 100% in het teken staat van koffie)..Daar mijn laatste lempiras omgewisseld voor cordobas en met de bus doorgereisd naar het dorpje Somoto. Net buiten Somoto ligt namelijk een prachtige Cañon (vallei) waar ik samen met een lokale gids een prachtige dag heb gehad al wandelend, klimmend en zwemmend tussen de hoge muren van deze smalle cañon. Daarna met de bus door naar het stadje Esteli wat bekend staat om de productie van sigaren van wereldkwaliteit. Uiteraard kon ik het toen tijdens een tour door een van deze gigantische fabrieken (1000 arbeiders) niet laten om ook een trekje te nemen van zo'n dikke puro. Aangezien ik nog nooit eerder gerookt had was dat een leuke maar toch niet lekkere ervaring, gelukkig zonder te hoesten :). Vlak na aankomst in de koloniale stad Leon heb ik besloten om me op te geven voor een 2 daagse tour naar de Telica vulkaan. Al vroeg vertrok ik die ochtend daarna samen met 3 gezellige Engelse backpackers en een lokale gids en begonnen we aan een pittige tocht naar de top (1061 m). Niet zomaar, nee, samen met m'n 11 kilo wegende backpack vol met watervoorraad, eten, slaapzak en warme kleren voor de koude nacht. Gelukkig raakte je er na een tijdje wel gewend aan en heb ik kunnen genieten van de mooie omgeving, ook al zweet je je kapot in de felle zon en de stoffige smalle paadjes. Eenmaal boven waar we zouden gaan overnachten temidden van een soort oase van gras en palmbomen, dropten we onze baggage en zijn we naar een punt gelopen waar we een zonsondergang zagen. Die avond hebben we gegeten bij een groot kampvuur en in het donker zijn we naar de rand van de vulkaankrater gelopen. Wat een bijzonder moment: de krater was zo diep, je zag ver beneden de magna vloeien en je ruikt de sulfur waarvan je bijna denkt te stikken als je dat teveel inademt. Terug naar ons base camp...en om 5 uur 's nachts stonden we al op om naar de top te lopen voor een fantastische zonsopgang met zelfs een uitzicht tot aan de hoofdstad Managua. De weg terug naar beneden leek erg lang, maar als je dan weer in de buurt komt van je hostel, weet je dat het het allemaal waard was :).
Daarna ben ik een aantal dagen in de prachtige koloniale stad Granada verbleven (misschien wel de mooiste stad in Midden Amerika) Hier kwam ik heel toevallig weer mijn Nederlandse en Oostenrijkse vrienden tegen, met wie ik de rest van deze week weer samengereisd heb. Vanuit Granada heb ik dagtochtjes gemaakt naar het dorpje Masaya (wat bekend stond om de veelzijdige markten met typisch eten & drinken, kleurrijke souvenirs,hangmatten etc.) en naar een vulkaanmeer genaamd Laguna de Apoyo. Uiteraard hier ook nog even in gezwommen...Met ons drietjes zijn we vervolgens liftend uitgekomen bij het geweldig mooie Isla de Ometepe. Dat is een eiland met daarop twee vulkanen te midden van het grootste meer van Centraal Amerika. Net een sprookje. Uiteraard weer een vulkaan hike gedaan naar de top van de Maderas (1394 m), wat best pittig was, maar omdat we op vele stukken zowat klimmend en vasthoudend aan boomwortels ons een weg naar boven moesten werken door het tropisch regenwoud, was het ook wel weer heel erg avontuurlijk. En de vele regen en de modderige paden maken het dan nog eens extra uitdagend! Mijn bergschoenen waren nog nooit zooo smerig geweest:)! Het toeval was dat ik deze vulkaan op ben geklommen samen met dezelfde Engelsen als die van de Telica vulkaantocht. Erg gezellig dus! Verder nog een dagje met een mountainbike gecrossed over de hobbelige wegen van het eiland en genoten van de prachtige ligging van de verschillende dorpjes aan de kant van het water.
Na al die sportieve activiteiten besloot ik om lekker te gaan chillen aan de Caribische kant van Nicaragua. Eerst een paar dagen in Bluefields, waar ik ben opgetrokken met Connie, een Nicaraguaanse vriendin van mijn Amsterdamse vriendinnetje Floor. Om daar te komen heb ik van Managua tot La Rama gereisd met een goedkope bus (6 uur) en hier heb ik midden in de nacht samen met vele anderen moeten wachten tot de volgende ochtend, om vervolgens in een panga (bootje) verder te reizen (2 uur) tot aan Bluefields. Dat waren erg gezellige dagen met vooral veel dansen en typisch Nicaraguaans eten. Daarna ben ik doorgevlogen naar het paradijselijke Corn Island. Wow, wat heb ik daar een paar dagen heerlijk kunnen relaxen. Wandelend langs de turquoise zee en de witte strandjes met palmbomen. Ook heb ik nog een middag gesnorkeld onder begeleiding van een gids en zelfs een zusterhaai gezien...dat was wel even spannend, maar uiteraard zijn ze niet gevaarlijk. Gelukkig naast andere gezellige backpackers ook een aantal locals ontmoet, waardoor ik echt de relaxte Caribische sfeer kon opsnuiven.

Na Nicaragua was het tijd voor Costa Rica. Aangezien dit land een stuk duurder is dan de andere omliggende landen en ik ook een beetje krap in tijd zat, besloot ik hier vrij snel doorheen te gaan. Het eerste dorpje waar ik verbleef was Monteverde, vertaald: de groene bergen. Gelegen midden in de bergen tussen de cloud forests zag je ook echt alleen maar prachtig groene natuur om je heen. Ik heb daar samen met een groepje Amerikanen en een Canadese vrouw een prachtige wandeling gemaakt door het Monteverde Park, wat bekend staat voor wildlife spotting, maar helaas hebben we geen enkel dier of quetzal gezien...ze waren zeker goed verstopt ;) beetje teleurstellend..
Via de zuidkust van Costa Rica ben ik doorgereisd met de bus naar Manuel Antonio, een gringo town liggend aan de rand van het Nationaal Park Manuel Antonio. Dit is een van de kleinste Nationale Parken van Costa Rica, maar het moest erg mooi zijn omdat het aan zee lag met verschillende mooie wandelroutes en ook wildlife..Maar helaas, op maandag is deze dicht...en aangezien ik geen dag wilde verliezen ben ik de dag erop al weer vroeg opgestaan om de busrit te maken naar het bergdorpje San Gerardo de Rivas. Zo'n 6 uur later kwam ik aan in mijn reeds gereserveerde hostel om vervolgens de dag erna te beginnen aan mijn highlight van Costa Rica. Letterlijk, want hier begon ik aan de beklimming van de hoogste berg van Costa Rica, de Chirripo (3820m). In een woord fantastisch! Wat een uitdaging! Samen met twee Canadese meiden ben ik de berg opgeklommen, ook weer met een volle backpack met water, voedsel en warme kleding. Om 4:00 am stonden we al op om op tijd te beginnen aan deze pittige tocht en na 7 uur lopen alleen maar berg op (15km) kwamen we aan bij de lodge (3400m) waar we konden eten en slapen. In die lodge kunnen maximaal 60 personen overnachten en 's avonds kan het er wel zo'n 3 tot 10 graden vriezen. Ook ik heb dus een beetje winter meegemaakt :). Diezelfde middag na een beetje uitgerust te zijn heb ik samen met een Fransman nog een avontuurlijk tochtje gemaakt naar een andere hoge bergtop. Na terugkomst bij de lodge was ik nu wel echt moe, heb ik mijn heerlijke pasta gegeten en aangezien de stroom uitgaat om 20.00 uur ging daarna dan ook iedereen naar bed. Om 3:00 am!! waren we alweer startklaar om vanaf de lodge naar de top van de Chirripo te klimmen (5,5km), want we wilden er op tijd zijn voor de zonsopgang. Wat een timing en wat een schitterend moment!! Uiteraard wilden we allemaal heel veel foto's maken, maar ondertussen vroren je vingers en oren zowat eraf, zo koud was het....Na dit genietmoment konden we helaas weer terug naar beneden. Terug ging ik samen met drie gezellige Tico's (zo noemen ze de inwoners van Costa Rica). Nou, ik kan jullie vertellen dat de weg terug helemaal naar beneden (20,5 km) echt niet zo makkelijk is dan je denkt...Maar gelukkig hebben mijn knietjes het overleefd en ben ik een fantastische ervaring rijker.
Na die inspanning wilde ik wel weer eens richting de Caraïbische Zee en ben ik via de hoofdstad San Jose dus gereisd naar het kustplaatsje Puerto Viejo de Talamanca. Daar twee nachten heerlijk en lekker goedkoop in een hangmat geslapen op 10 meter van het strand. Overdag heb ik een fiets gehuurd en samen met een Nederlandse jongen een erg mooie tocht gemaakt naar het dorpje Manzanillo. Tijdens deze tocht door de soort van jungle hebben we vele aapjes gezien, twee luiaarden, een klein geel zwart kikkertje, een aantal toucans en vele andere vogels. Daar hoef je dus geen Nationaal Park voor in haha. Puerto Viejo lag op de route naar het volgende land, Panama.

In Panama heb ik met name genoten van de eilanden in het noorden en de hoofdstad Panama City. Eerst was ik via een schitterende boottocht uitgekomen in het populaire Bocas del Toro, wat deel uit maakt van een eilandengroep. Daar heb ik de eilandjes Cayo Zapatilla en Isla Carenero bezocht samen met een groepje Spanjaarden. Zapatilla was erg mooi met rondom witte stranden en in het midden alleen maar jungle, waar je omheen kon lopen in ongeveer 30 minuten. Het nadeel was dat hier al best veel toeristen rondliepen, dus...gingen we met onze bootjongen naar het kleinere eilandje Zapatilla waar we gelukkig de enige waren op het eiland. Een eilandje met ontzettend veel palmbomen, dus wat hebben we daar gedaan? Die bootjongen klom als een aapje de palmbomen in en gooide ons de kokosnoten aan. Wij hebben ermee gevochten zodat ze uiteindelijk openscheurden en konden we het kokoswater drinken en daarna braken we de hele noot open en konden we het vruchtvlees eten mmmm!!
Helaas was het Carenero eiland bezeten van een mosquito plaag, dus daar hielden we het niet langer uit dan 30 minuten....nog nooit zo erg meegemaakt!
Inmiddels waren we er achter gekomen dat in Panama een strijd was losgebarsten tussen de indigenas en de overheid vanwege het feit dat de overheid grond wilde afpakken van de indigenas waar goud en kopermijnen liggen, welke de regering jaren geleden zelf aan hen gegeven had...Hierdoor ontstonden heftige dagen met wegblokkeringen en rellen, waardoor met name het noordoostelijke deel van Panama na een aantal dagen protest geen voedselvoorziening meer had en ook ontstonden er langzaam al problemen met water, benzine etc...Aangezien ik naar Panama City wilde reizen, om maar zo dicht mogelijk bij mijn luchthaven te willen zijn van waar ik zou moeten vliegen naar Brazilië een week later, heb ik besloten om maar te vliegen. Want reizen per bus kon niet meer..en niemand wist hoelang die protesten zouden aanhouden.. Eenmaal veilig aangekomen in Panama City was ik overweldigd door de prachtige skyscraper skyline van de stad. Prachtig! Zo anders en moderner dan de rest van Midden-Amerika. Ook heb ik nog een dagje wat van het oude gedeelte van de stad gezien samen met een Amerikaans meisje Sara,wat ook net zo avontuurlijk ingesteld was als ik...Dat klikte erg leuk, maar helaas had zei al het plan om naar Colombia te gaan en ik naar Brazilië dus langer samen reizen was geen optie.
Ondertussen hoorden we via iemand van het hostel dat de protesten alweer beëindigd waren en dat alles weer rustig is in het land. Dat betekende dat ik met een gerust gevoel naar de volgende eilanden groep kon afreizen, namelijk Archipelago de San Blas. In een woord: Paradijs!!Bounty eiland!! Deze eilandengroep van zo'n 400 kleine eilandjes worden beheerd door de Kunas, een inheems traditioneel volk. Op een aantal van deze eilanden zijn cabanas (houten en bamboe hutjes) waar toeristen kunnen verblijven, de een wat luxer dan de ander...De Kuna familie verzorgde voor ons drie maaltijden per dag en in de middag konden we kiezen of we met een excursie meewilden, bijvoorbeeld snorkelen...
Het eiland waar ik 3 nachten verbleef, Sunidub, was zo klein dat je er in 5 minuten omheen kon lopen...het was omringd met prachtige turquoise zee in verschillende blauwtinten en witte zandstranden.
Uiteraard inclusief de exotische palmbomen. Hoe ziet je dag er dus uit? Nou, je wordt wakker en neemt een verfrissende duik, zodra een Kuna op zijn schelp blaast gaan we met z'n allen lekker ontbijten (pannenkoekje met fruit of een broodje met ei), dan weer lekker terug naar het strand bakken in de zon of relaxen in je hangmatje, nog een beetje zwemmen en voor je het weet kunnen we alweer gaan lunchen (kip met rijst of frietjes of vis, en zelfs kreeft maakten ze voor je klaar tegen een extra vergoeding...Daarna weer het water in, bakken en ja, je begrijpt het al...stress kennen ze hier niet :). En aangezien er zoveel gezellige backpackers en in het weekend ook locals zijn, is het dan 's avonds feest. Dan vloeit de rum rijkelijk over het eiland en wordt er lekker gekletst en gedanst. Uiteraard wil je nooit van zo'n eiland af, maar ja, ik moest nu eenmaal nog zo nodig carnaval vieren in Rio de Janeiro, dus heb ik afscheid moeten nemen.
Na een paar laatste daagjes nog in Panama stad, met name voor goedkoop shopping, ben ik gevlogen naar Sao Paulo en kwam hiermee de prachtige Midden-Amerika ervaring tot een eind.

Uiteraard is elk land op zich bijzonder en mooi en wat het voor mij met name mooi maakt zijn de ontmoetingen met de lokale bewoners.
Maar all-round is Nicaragua naar mijn mening, samen met Guatemala, toch echt het mooiste Midden-Amerikaanse land qua cultuur en natuur. Even het paradijs buiten beschouwing gelaten....

Het verhaal wordt nu wel erg lang, dus ga ik er maar mee stoppen. Ik zal de komende dagen nog in het snikhete Rio de Janeiro verblijven om vervolgens nog een tijdje door de rest van Brazilië te trekken. Helaas kom ik hier niet meer zo makkelijk weg met mijn Spaans, aangezien ze hier Portugees spreken, maar met handen en voeten kom ik er wel :).
Bedankt weer voor het lezen en tot de volgende keer!

Knuffel,
Amy
Rio de Janeiro (Brazilië) 2 mrt 2012