Kleurrijk, tradities, actie & natuur: I love it

Hola!!
Jullie zullen wel denken...Komt ze ooit nog terug??? Voorlopig gaat mijn reis helemaal fantastisch en krijg ik er nog geen genoeg van :)
Het blijft geweldig om nieuwe mensen te ontmoeten, of het nu locals of toeristen zijn, iedereen heeft zo´n mooi verhaal. Dat is echt motiverend en inspirerend!
Momenteel begeef ik me in Peru, maar ik zal voor het verhaal weer even teruggaan naar mijn tijd in het prachtige en veelzijdige Bolivia.
Ik had jullie verteld over mijn baantje als barvrouw in het café/restaurant Locot´s te Sucre..nou, daar heb ik in totaal 2 weekjes met veel plezier gewerkt en weet nu ook hoe ik o.a. een mojito, caipirinha, san mateo en een shuflay (typisch Boliviaans met Singani en sprite) moet maken. Maar toen vond ik het toch tijd worden om door te gaan reizen. Ik heb een ontzettend leuk afscheidsfeestje gehad en nog cadeautjes gekregen ook!! Wat een lieve mensen! Danny is daar overigens wel nog een aantal weken langer blijven werken, vandaar dat ik weer alleen ben doorgereisd. De volgende stop was Potosi, de hoogstgelegen stad in de wereld (4070 m), Unesco erfgoed. Wat een koude nacht..en denk maar niet dat ze verwarming in zo´n cheap hostel hebben...wel een heleboel dekens!! Het meest indrukwekkende hier zijn de zilvermijnen waar nog steeds onder erbarmelijke omstandigheden gewerkt wordt. Gekleed als een mijnwerker met helm, laarzen en een hoofdlamp ging ik samen met 2 Braziliaanse jongens en een gids diep onder de grond door smalle, modderige en vaak lage gangen verspreid over meerdere verdiepingen met soms krakkemikkige ladderconstructies, waar we met eigen ogen zagen hoe het er aan toe gaat. Soms hoorde je ook de heftige dynamiet explosies om zodoende de gangen te vergroten en meer mineralen te vinden. Wij hadden frisdrank, koekjes, pure alcohol (96%!) en coca-bladeren mee, welke we afgaven aan deze hardwerkende mannen (jong en oud). Ze smeekten er zo wat om! Ze tillen zakken met mineralen van wel 50 kilo en duwen gevulde karretjes van 1,5 - 2,5 ton over de rails! En dat de hele dag door, soms wordt er zelfs s´nachts gewerkt! Vele miljoenen mannen zijn in de afgelopen honderden jaren al gestorven door de slechte omstandigheden waarin zij moesten werken. Ook hebben we in de mijn de groots aanbeden god van de onderwereld genaamd Tio mogen ontmoeten. Een beeld in de vorm van een soort duivel met hoorns..waar ze offers aan geven om ze voor de hel (de mijn) te beschermen, zoals coca bladeren en versieringen, ze gieten alcohol over de penis voor vruchtbaarheid (mineralen in dit geval) en ze stoppen brandende sigaretten in z´n mond...Erg indrukwekkend allemaal.

Coca is het symbool van Bolivia. Coca is een plant met homeopathische werking. Wel zo´n 85% van de inheemse bevolking kauwt dagelijks op coca bladeren...Ze stoppen dan zoveel blaadjes in de mond totdat ze een balletje in een wang hebben waarop ze sabbelen, net hamsters. Na ong. 45 minuten spugen ze het uit en beginnen ze opnieuw. Het vermindert namelijk de eetlust (zo kunnen bijv. de mijnwerkers dus langer doorwerken zonder te eten en te drinken), je verdraagt de kou makkelijker en het helpt tegen de bijverschijnselen op hoge hoogte, zoals hoofdpijn. En wisten jullie dat in onze Coca Cola ook een extract zit van de coca bladeren?
Goed, na Potosi nam ik de bus naar Cochabamba, een van de grootste steden van Bolivia. Een stad met ontzettend veel kleurrijke markten, wat ik fantastisch vind. Naast de geuren en kleuren, lekker goedkoop eten en in Bolivia de beste en mooiste fruitsalades. Verder heeft deze stad ook zo´n Cristo beeld op een heuvel, net zoals Rio de Janeiro, maar deze in Cochabamba is zo´n halve meter hoger :) Wat een klim was het weer! Toen door met een nachtbus naar La Paz, de grootste en drukste stad van Bolivia. Overal zie je van die kleine busjes rijden en de mensen lopen overal langs, over of doorheen, waardoor het wat chaotisch overkomt. Niet echt een prachtige stad op een paar presidentiële gebouwen na..maar de ligging van de stad is toch echt wel fantastisch!! Om je heen zie je namelijk onder andere de besneeuwde bergtoppen van bergen van wel 5500 - 6500 m. En die dagen je uit!!! Ik besloot daarom om de Huayna Potosi (6088m) te gaan beklimmen. Er was geen speciale ervaring voor nodig en de gehele uitrusting werd door het reisbureau geregeld. Samen met 2 jongens en 2 gidsen waren we er helemaal klaar voor. We reden met een busje naar base camp op z´n 4.650 m (koud!!) en daar kregen we onze uitrusting..broek, jas, muts, handschoenen, grote snow boots, spikes voor onder de schoenen, een ice axe en zo´n tuigje waarmee je via een koord vast hangt aan de gids voor de veiligheid. Eerste dag hebben we wat geoefend met lopen op spikes in de bergen en nog met sikkels en spikes geklommen (ice-climbing) en dan eenmaal boven weer abgeseild...Erg zwaar, maar gelukt :)
Aangezien het in base camp erg koud was en we geen verwarming hadden zijn we maar vroeg gaan slapen. De volgende dag met alle baggage (backpack met ong 15 kg) een aantal uur naar boven gelopen naar Campo Alto Roca (5130m) en daar kwamen meerdere groepjes bij elkaar. Erg gezellig allemaal, maar ook daar was het KOUD!!! Rond 6 pm maakten onze gidsen het eten voor ons klaar en daarna was het bedtijd, want om 00.30 am begon de klim naar de top. Helaas had ik bijna niets geslapen, niet alleen vanwege de kou (ondanks 3 lagen broek en trui en een goeie slaapzak, maar ook omdat ik weer naar de wc moest en dat hokje buiten stond...en ik ging echt niet in -10 C in de nacht uit mn slaapzak om door de sneeuw met een zaklampje te lopen...dus inhouden die handel...Gelukkig had iedereen er erg veel zin in en begonnen we met volle moed....een caravaan van hoofdlichtjes liep stap voor stap in een mooie lijn naar boven. Best pittig, omdat er die middag nog vrij veel verse sneeuw was gevallen en we best wat stijle hellinkjes of smalle stukjes met afgrond moesten trotseren. Na heel veel snottebellen, een rode neus, zwaar ademen en zware benen, heb ik het na flink doorzetten helaas op moeten geven bij 5670 m...het was voor mij gewoon te zwaar...Maar wel een personal record!!! :) Samen met mijn gids zijn we toen terug gelopen (soms half geskied/gevlogen door de vele sneeuw) naar high camp, waar ik verder ben gaan slapen totdat de zon op kwam...Mooi momentje!
De beide jongens in mijn groep hebben overigens wel de top behaald, maar ook zij waren bekaf. Diezelfde ochtend zijn we nog verder teruggelopen tot base camp en daarna lekker uitrusten in het busje terug naar La Paz. Supervaring!

Dit was nog niet al het avontuur, want La Paz is ook bekend voor het downhill fietsen van de Deathroad....Dat kon ik natuurlijk ook niet missen! Inmiddels was mn maatje Danny ook in La Paz aangekomen en samen met hem en nog 2 Zwitsers gingen we de uitdaging aan. In totaal rond de 70 km afstand, maar het is een flinke afdaling, namelijk van 4.633m naar 1.700m!! wat we in 2 uurtjes gefietst hebben op full suspension mountainbikes, zonder al te veel te stoppen om foto's te maken van de prachtige uitzichten....met soms wel snelheden van 60 km/uur. Wat een adrenaline kick!! Het heet de deathroad omdat er in het verleden ontzettend veel dodelijke ongelukken zijn gebeurd. De weg is maar zo´n 3 m breed, erg hobbelig en stoffig en vroeger reed hier dus gewoon verkeer in 2 richtingen! Nu is er voor het dagelijkse verkeer een nieuwe weg gebouwd en deze weg is puur nog voor toerisme bedoeld. En als je dan uit de bocht vliegt, dan zijn er afgronden van wel 1000m!!! We hebben dan ook op sommige plekken nog een jeep of busje zien liggen, die hier ooit op een heel nare manier naar beneden zijn gekieperd...En soms had ik ook even zo´n "oh jee daar ga ik dan" - momentje...maar met nog een flinke knijp in de handrem en een beetje bijsturen naar rechts ging het helemaal goed :) Het eindpunt van deze weg ligt in de jungle en het was er lekker tropisch warm...heerlijk, want dat was alweer een tijdje geleden. So we survived the Deathroad!! :)

Ook heb ik in La Paz samen met nog heel wat Holandeses naar de voetbalwedstrijd NL - Duitsland gekeken...dan merk je pas hoeveel wij Nederlanders aan het reizen zijn...Gezelligheid!! Er waren trouwens maar een paar Duitsers..helaas lachten zij het laatst....
Van La Paz samen met Danny en Lieke (in Sucre, Bolivia leren kennen) gebust naar het beroemde Titicaca meer. We overnachtten in het stadje Copacabana om vervolgens de volgende ochtend naar het eiland Isla del Sol te gaan. Dat was weer even wat anders dan het chaotische La Paz..Sjonge wat een heerlijke rust en een prachtig uitzicht over het meer en nog andere eilandjes en hoge bergtoppen...Ter plekke nog een Nederlands stelletje leren kennen, met wie we gezellig het eiland zijn gaan verkennen.
De dag erna zijn zij vertrokken naar Peru, maar ik wilde heel graag op het eiland nog een paar daagjes blijven omdat in de nacht van 20 op 21 juni het nieuwe zonnejaar op traditionele wijze wordt gevierd van de inheemse Aymara bevolking. In het donker met m´n zaklampje liep ik om 5.30 uur am samen met een eilandbewoner die ik onderweg tegenkwam naar het hoogste punt van het eiland. Daar verzamelde iedereen zich (vele eilandbewoners en maar een paar toeristen) om vervolgens rond 6.30 uur de zon op te zien komen. Er was een kampvuur waar iedereen zo dicht mogelijk om heen stond vanwege de kou. Ondertussen sprak een wijze sjamaan van het dorp in het Aymara, waar ik uiteraard helemaal niets van verstond, maar het kwam er op neer dat hij bedankte voor het afgelopen jaar en dat ze hopen op een prachtig nieuw jaar vol met goede oogsten, gezondheid etc.. Toen de zon bijna boven de bergen uitkwam begon iedereen zijn handen uit te rijken om de warmte te voelen en de zon te verwelkomen. Dat was een schitterend momentje. Daarna wenste iedereen elkaar een gelukkig nieuw jaar en werd er begonnen met het rituele lama slachten, als offer aan Pachamama (moeder aarde) ter geluk, voorspoed etc.! Een traditioneel geklede man had de lama vast aan een touw en begon hiermee in grote rondjes te rennen, gevolgd door een groepje mannen en vrouwen onder begeleiding van twee muzikale bandjes met grote trom en panfluiten. Zij dansten in rondjes zo´n 15 minuten en ondertussen waren andere mannen zich aan het voorbereiden voor het slachtwerk en groeven een gat in de grond. Toen ging het gebeuren en ik stond er uiteraard lekker dichtbij....de kop werd eraf gesneden en gegooid in de kuil. Daarnaast lag de lama al snel halfopen en hebben ze de ingewanden eruitgehaald en de huid er af gesneden. De ingewanden werden samen met wat crackers (zoute koekjes..?) en het hoofd begraven en de poten van de lama en de huid werden ergens anders heen gebracht. En na dit smakelijke moment hebben we ongeveer nog zo´n 3 uurtjes gewacht in de zon bovenop de berg, uiteraard ging het feest gewoon door..., voordat er tientallen vrouwen uit het dorp ons eten kwamen brengen. Dat was een soort van Maastrichts ´Preuvenemint´, want we mochten 3 buffetten aflopen en van alles proeven. Vele aardappels, groene bonen, kippenstukjes, gefrituurde forel (trucha, vers van het meer), rundvlees, varkensvlees, kaas, pittige sausjes etc..Heerlijk. Helaas hadden ik en nog een paar toeristen alleen maar water bij me en moesten we toekijken hoe die Bolivianen de ene fles alcohol na de ander achterover werkten. Een enkele keer werden we ook uitgenodigd om een glaasje met ze te drinken, dat was erg aardig. Na het eten ben ik snel teruggelopen naar mijn hostel om zo de boot te pakken terug naar het vaste land.

Diezelfde middag ben ik de grens overgestoken naar Peru en heb ik een nachtbus genomen naar de gezellige mooie stad Cusco, UNESCO erfgoed (2700m). Hier ben ik in totaal zo´n dikke 2 weken verbleven en heb ik bij een Coachsurf host geslapen. Dat is iemand die zijn huis gratis aanbied aan backpackers, waar ze kunnen slapen en mede meer kunnen meekrijgen van de lokale cultuur. Dit was mijn eerste coachsurf ervaring (dankzij Danny :)) en was me erg goed bevallen. De host was een man van 32 jaar die daar woonde met z´n 7 jarig zoontje...echt een slimmerikje. En zij vinden het erg gezellig om zo nu en dan reizigers van over de hele wereld te ontvangen. Hij maakte altijd voor ons een soort van granenpapje als ontbijt klaar met een broodje en daarna bracht hij zijn zoontje naar school en ging hij aan het werk in zijn eigen reisbureau. En Danny en Lieke kwam ik ook weer tegen in Cusco! Net als weer heel toevallig Angel, de eigenaar van de bar in Sucre waar ik gewerkt heb....En herinneren jullie je Jannes nog, mijn reismattie in Honduras en Nicaragua..nou, ook hij was op hetzelfde moment te vinden in Cusco, nadat ik hem alweer een aantal maanden niet meer gezien had. Small world...Gezellie!!
Op 24 juni was het bekende Festival del Sol, genaamd Inti Raymi, waarvoor duizenden toeristen speciaal naar Cusco komen, met daarnaast ook de vele Peruanen. Wellicht wel tot zo´n 100.000 bezoekers. Ik dus ook :) Het is het twee na grootste festival van Zuid Amerika met maar liefst zo´n 500 figuranten die deel uit maken van het theater spektakel met veel dans en muziek.
Net zoals de Incas dat vroeger deden, werd de ceremonie uitgebeeld op verschillende belangrijke Inca-escenarios in de stad van 8 uur in de ochtend tot een uurtje of 3 ´s middags.
Aangezien op deze dag de zon het verst staat van de aarde en het kouder begint te worden in het zuidelijk halfrond, vroegen de incas aan de zon om weer terug te komen. De incas werden beschouwd als kinderen van de zon en door de rituele offers en slachtingen is het hun manier van gehoorzamen aan de zonnegod. Daarnaast was het ook een manier om te bedanken voor de goede maisoogst, en in het geval de oogst slecht was, verrichten ze deze rituelen in de hoop om volgend jaar een beter jaar te hebben.
Ik heb de show gezien vanaf de Plaza de Armas en na een lekker lunch ben ik samen met Saida naar de hoger gelegen Inca ruïne Sacsaywaman (Het heilige huis van de zon) gelopen, waar ontzettend veel mensen al aan het kijken waren naar het vervolg van de show. Hier was het waar ze o.a. een lama slachtten als offer aan de zonnegod. Zielig :(
Het was een mooie show met prachtige kostuums en choreografie, maar soms was het helaas een beetje langdradig....

Verder hebben we de stad verkent, zowel in het centrum als een beetje in de buitenwijkjes (even weg van al die toeristen), lekker en goedkoop typisch Peruaanse gerechten gegeten op de markt (goed gevulde soepen met aardappel en granen; rijst met ei en salade; ceviche (rauwe vis), maar ook af en toe een pizzaatje, en....jawel, Danny en ik hebben een cavia gegeten.....beetje raar om zo´n boederij beestje op je bordje te hebben, met oortjes en pootjes en al..maar moet zeggen dat ik het niet echt erg speciaal vond...en dat dus ook de laatste keer was..maar ja, je moet het toch geprobeerd hebben :) En na geen enkele Mc Donalds in Bolivia gezien te hebben (omdat het er dus gewoon niet is), moest ik natuurlijk ook weer even de Peruaanse McFlurry met Snickers en de McChicken testen hihi....Verder met het openbare vervoer (lekker goedkoop) naar verschillende mooie dorpjes gereisd zoals Ollaytantambo en Pisac, over marktjes gelopen, een aantal souveniertjes gekocht jaja....en verschillende inca ruïnes bezocht en beklommen (gelukkig net op tijd terug, he Lieke? ;) )..uiteraard ook verschillende barretjes en clubjes uitgeprobeerd. Cusco is geloof ik wel de party capital van Peru... Toch Danny? ;)
En we zijn ook nog naar de klassieker voetbalwedstrijd geweest van Cusco, uiteraard was het de favoriete club van mijn host die gewonnen had :). Leuk om mee te maken!

Maar als klap op de vuurpijl moet je natuurlijk ook de MachuPicchu bezocht hebben, DE toeristische trekpleister van Peru. Samen met Alex, de Braziliaanse jongen die ik in Sao Paulo had leren kennen, hebben we een tweedaagse tour genomen naar deze prachtige "verloren Inca stad". Het is echt ongelofelijk hoe deze kleine Inca mannetjes (ong. 1.50 - 1.60 m) zo een prachtige stad, bestaande uit grote zware stenen die perfect in en op elkaar passen, hebben kunnen bouwen, zonder moderne technologie, op 2430 m hoogte tussen de bergen. Het is er werkelijk fantastisch en de uitzichten zijn adembenemend!! Gelukkig waren we al binnen om 06.00 uur in de ochtend, dus toen was het nog redelijk rustig....Ook hebben we de Huayna Picchu opgeklommen, de berg die achter de ruïnes ligt en die je op elke ansichtkaart ziet, dat was overigens best een flinke tocht naar boven, maar dan wordt je dus ook extra beloond met de uitzichten...

Nu ben ik alweer een paar daagjes in Arequipa, ook een erg mooie stad, maar het voelt gelukkig minder toeristisch aan dan Cusco. Momenteel heb ik nog geen idee hoelang ik hier ga blijven en wat precies de plannen zijn, maar dat vernemen jullie wel weer in mn volgende blogje...

Dit was ook weer even een flinke kluif leeswerk...maar hoop dat jullie het leuk blijven vinden!
Succes en veel plezier met alles wat jullie allemaal ondernemen! Hou me op de hoogte.

Een hele dikke knuffel,
Amy
Arequipa (Peru) 17 jul 2012